Jonas en Peter....

zijn 2 leerkrachten in Nadowli, 40 km ten noorden van Wa. Jonas is een gepensioneerde leerkracht, die nog lesgeeft op een katholieke basisschool in het vak Religion. Peter is een jongeman, die sinds 2 jaar lesgeeft op een onderbouwafdeling van de middelbare school (Junior High School). Hij geeft vocational crafts,  en wel het onderdeel weaving. Van touwen maakt hij door een bepaalde wijze van knopen en door het gebruik van verschillende kleuren de mooiste stoelbekledingen. Voor de bezoekers van Ghana: de stoelen van KOSA en de stoelen van de ontvangstruimte van Sognaayilli.

Door onze collega Adrienne was ik gevraagd om eens met deze 2 leerkrachten te praten. Want ze hebben 1 overeenkomst: ze zijn blind. Stel het je maar voor. Je ogen dicht en voor de klas. Bij dat idee krijg ik het Spaans benauwd, als leerkracht heb je je ogen o zo nodig.             

Vorige week hebben we een gesprek gehad. Best lastig want Ghanezen zijn wat vormelijk, zeker in het begin. Blinde mensen zijn bovendien wat meer op zichzelf, altijd afwachtend. Ik had me wat voorbereid op wat tips in klassenmanagement en hoe zich te verzekeren van support van ziende leerlingen en collega’s. Maar hun vragen gingen vooral over leermiddelen. Allebei hebben ze geen braillepapier en een frame met pen om in Braille te schrijven. Jonas wil graag een bijbel. Nu werkt hij als volgt: zijn dochter leest voor uit de bijbel en hij schrijft het op in Braille op een frame dat telkens zinnen door elkaar laat lopen ( en dan kan een blinde er niets meer van maken, al die puntjes door elkaar). Wat een investering om een klein stukje bijbeltekst voor te kunnen lezen! Ook Peter beschikt niet over een tekstboek waarin de onderwerpen van zijn vak uiteengezet worden. Voor zijn vak heeft hij ook geen budget om materialen van te kopen!

Ismail, de leerkracht van de blinde studenten in Wa Senior High School, kan mij 2 pakken Braillepapier, 2 frames en 2 pennen (een soort prikpennen) verkopen. Die heb ik vandaag aan Jonas en Peter gegeven. Jonas als een kind zo blij. In een klein gesprekje vertrouwt hij me toe, dat hij verhalen gaat schrijven, hoe ontroerend. Ik vertel hen, dat we dit kunnen doen dankzij familie, vrienden en collega's. 

Peter geeft les terwijl er géén ziende klassenleerkracht aanwezig is, net als in ons voortgezet onderwijs: vakleerkrachten. Ik bied Peter aan om een les bij te wonen en er dan samen over te praten. Het  is een ervaring. Hij doet zo zijn best. Hij geeft weefinstructie aan een klein groepje van ongeveer 5 studenten, de rest, zo’n 35 leerlingen, wacht, sommigen maken huiswerk, sommige slapen, giechelen of kletsen zachtjes, een enkeling probeert de leerlingen te bewegen zich met respect op te stellen jegens hun leerkracht. Voor mij een positieve verrassing, maar het blijkt ook wel aan mijn aanwezigheid ( d.w.z. 1 paar ogen) te liggen. Vijf leerlingen verlaten het lokaal tegen de regels. 35 Kinderen zonder bezigheid, dat zou oorlog worden bij ons. Een keer komt een ziende collega controleren om  orde op zaken stellen. Toch wel mooi, want ondersteuning van collega’s is zo belangrijk.

Ik geef wat tips, maar er is geen pedagogische en didactische basis waar die tips op aansluiten, dus erg moeilijk voor Peter. We komen te spreken over meer kinderen bezighouden met werk. Maak kleine frames waar kinderen in kleine groepjes mee kunnen oefenen. Hij vindt het geweldig. Alleen deze keer laat ik ook wat meer initiatief bij hem zelf. Hij gaat naar de timmerman om af te spreken wat hij wil hebben en overlegt dan met mij. Mensen zijn hier soms ook wel gemakkelijk. De assistant headteacher heeft gezegd te pleiten voor een stukje budget voor Peter.

Ik ben ook nog bezig om een tekstboek Religion voor Primary school en een tekstboek vocational crafts voor JHS te bemachtigen. Ik kan het dan scannen en bewerken en met behulp van Ismail printen in Braille. Alweer zo’n klein projectje, waarin ons Fons toch weer iets groots heeft verricht.
(Niet vergeten, even op Floris klikken boven en dan vind je ook het webalbum Jonas en Peter.)